سلام به همه لطفا بانظراتتون کمک کنید وبلاگ خوبی بسازم

فرهنگ لغت جدید و خنده دار

آنکارا : منظور آن کارهای بد است

شعر زیر بریده ای از یک مثنوی بلند برای حضرت بقیه الله‏الاعظم(عج) که با عنوان مثنوی ظهور توسط "سیاوش امیری" شاعر و پژوهشگر انقلاب و دفاع مقدس سروده شده که به مخاطبان عزیز تقدیم می‏شود: 

من آمده ام شکسته دل‏ها /غلتیده میان آب و گِل‏ها 

بر شاخه ناله بلبلی هست 

بر شیشه گریه غلغلی هست 

بشنو تو ترانه های بلبل  

در سینه دلت فتد به غلغل 

برخاسته‏ام بهار در دست  

رقصان و تلوتلو خوران مست 

مِی می چکد از سرِ زبانم  

بس خمره نهفته در دهانم 

گر باز شود دهانم ای دوست  

صد فتنه کند زبانم ای دوست 

بر مستی ما ببخش هر چیز 

نشنیده کسی ز مست پرهیز: 

باز آمده‏ام به یاری ایل  

پایان بگرفته خواری ایل 

باز آمده‏ام به آیش باغ  

بی پرده کنم نوازش باغ 

دیری است نخورده شخم این باغ 

دیری است ندیده تخم این باغ 

من آمده‏ام که تک سوارم 

من خنده باغ در بهارم 

من آیینه‏دار آفتابم 

روشنگر چار و یک کتابم 

میراث من است شب‏ستیزی  

بر بام سحر ستاره ریزی 

من وعده کل سرورانم  

پابوس همه پیمبرانم؛ 

من آمده‏ام که ساعتم من  

آغازگر قیامتم من 

من آمده‏ام که رهنمایم 

من صاحب امر و کدخدایم 

ای نسل ترانه‏های پاییز  

با عطر محمّدی در آمیز 

گل نقش رُخ فرامُشان نیست  

عرفان گل باغ خامُشان نیست 

گل نقش رُخ پری چهر است  

گل آیینه لطیف مهر است 

گل مخمل دامن زمین است  

گل خاتم سبزه را نگین است 

عرفان گل باغ آشنایی است  

منظومه روشن رهایی است 

عرفان شط آب در کویر است  

دارایی و گنج هر فقیر است 

عرفان پل راه رهسپاران  

منظور دل امیدواران 

بشتاب به سوی باغ عرفان  

برگیر به ره چراغ عرفان 

********************* 

من آمده‏ام هَلا جوانان 

هم نسل شماست پیر دوران 

من آمده‏ام به مِی فروشی  

در کهنه مِی‏ام نوین خروشی 

من خادم آستان عشقم  

من راوی داستان عشقم 

صد دشت شقایق است با من  

صدها گل عاشق است با من 

چون نوح شدم رفیق توفان 

من بت شکن ام خلیل پیمان 

من آیینه جمال یارم  

من یوسف آخرین قرارم 

من شاخه ریشه قدیم‏ام 

من جلوه موسی کلیم‏ام 

جا پای من است چاه زمزم 

مفتون من است پور مریم 

من چشمه آب جاودانم  

چون خضر شده نگاهبانم ؛ 

هر کس که محمد (ص) و علی (ع) را  

هر کس که امام اوّلی را 

باور بنموده بی کم و کاست  

بی باور من چه کرده درخواست ؟! 

من آمده‏ام شکسته دل‏ها 

غلتیده میان آب و گِل‏ها 

تاوان دل شکسته تان چند 

یک برق نگاه خسته‏تان چند؟! 

من آمده‏ام که دُخت زیبا  

آسوده دل از گزند و یغما 

با یک سبد از جواهر ناب  

و زنبیلی از طلای نایاب 

هر جا که رَود نبیند آزار  

در کوچه و شهر و کوی و بازار 

من آمده‏ام که شیر و آهو  

یک گلّه نه آنکه هر که یک سو 

من آمده‏ام که گرگ با میش  

یکجا نه غریبه، بلکه چون خویش 

آرام و قرار برگزینند 

آسوده کنار هم نشینند...

حالا دیگه چه اهمیتی داشت این سر دنیا وسط آشپزخانه ی خالی چنگال به دست کنار ماهیتابه ای که بوی کتلت می داد آه بکشم. آخ. لعنتی، چقدر دلم تنگ شده براشون؛ فقط… فقط اگر الان پدر و مادرم از در تو می آمدند، دیگه چه اهمیتی داشت خونه تمیز بود یا نه.. میوه داشتیم یا نه …همه چیز کافی بود: من بودم و بوی عطر روسری مادرم، دست پدرم و نون سنگک . پدرم راست می گفت. نون خوب خیلی مهمه . من این روزها هر قدر بخوام می تونم کتلت درست کنم، اما کسی زنگ این در را نخواهد زد، کسی که توی دستهاش نون سنگک گرم و تازه و بی منتی بود که بوی مهربونی می داد. اما دیگه چه اهمیتی دارد؟ چیزهایی هست که وقتی از دستش دادی اهمیت ش را می فهمی. نون سنگک خشخاشی دو آتشه هم یکی اش.
 

بگو به سِفله نادان، که عِرضِ خویش مَبَر/ که شیرِ شرزه، کجا بیمش از شغالان است/ چگونه منکر نام بلند فارس شود/ بر این خجسته لقب، صد دلیل و برهان است

متن کامل شعر به شرح ذیل است:
 

به مکر و خدعه کجا می‌شود، ز مام جدا

که پارس، پهنه دریادلان و شیران است

خلیج فارس چگونه شود خلیج عرب

که هر که گفت چنین، مبتلا به هذیان است

بگو به سِفله نادان، که عِرضِ خویش مَبَر

که شیرِ شرزه، کجا بیمش از شغالان است

چگونه منکر نام بلند فارس شود

بر این خجسته لقب، صد دلیل و برهان است

مگر نمی‌شنود بانگ فارس از موجش

به بخت دولت ایرانی‌اش، خروشان است

تلاطمی که به پهنای خود برانگیزد

نشانِ خشم وی از مکر بدسگالان است

کسی که خانه و خوانش، طفیل بیگانه است

خیالِ خامِ وی از فکرت پریشان است

به پاسداری از او، ارتش و سپاه و بسیج

به مرز پرگهرش، جملگی به فرمان است

به یک اشارت رهبر، امیرلشکر عشق

بنای کاخ ستم از اساس ویران است

اگر که سخت بُوَد عبرت از قرون سَلَف

مرور قصة صَدّامیان که آسان است

نبوده است زنسل عجم ابوسفیان

مسلّم است که فرزند آل قحطان است

نبوده است ز ایرانیان یکی بوجهل

شناسنامه ما بوعلی و سلمان است

مباد خالی از این نام 'علو یا' هرگز

خلیج فارس که فرزند مام ایران است